Bale, Orereta esan beharko nuke, baina gure amonak irakurriko balu, esango luke “zuen euskera berri hoi...”. Errenteriak badu, nire belarrientzat, Oreretak ez duen zerbait, eta nik kasu handia egiten diet musikaz ezer ez dakiten nire belarri txepel hauei. Barkatuko al didazue?!
Mikelazulokoek Poesiaren VII. astea antolatu dute eta bertan egin behar dugu saioa, azkenekoa, gainera. Juanbau eta Gorkak elkarrekin prestatu dutena ikusteko gogoa neukan, baita Koldo Izagirreren Rimmelen aurkezpena ere... Azkenean ez bat, ez beste, ez ezer. Besterenak antolatzen pasatzen dugu denbora eta besterenak ikusteko betarik ez dugu hartzen. Aitortuko dut hemen alfer samarra naizela, izugarri kostatzen zaidala, denbora librea neuretzat gorde nahi izaten dudala, enfin, aitzakia merke batzuk.
Saioa ondo joan da, lasaiago ibili gara. Azkoitikoa eta gero egin ditugun aldaketa txiki batzuekin, hobeto. Gu behintzat sentipen horrekin gelditu gara. Poema batzuk kendu eta musika eta hitzaren arteko uztarketa (sinbiosi?) estuago bat lortzen ahalegindu gara.
Onena, baina, saioaren osteko berbaldia izan da. Gure babeserako erabiltzen ditugun soinu tresnak, atrilak eta abar, baztertu eta, aurrez-aurre, bertaratu diren dozenaren bat lagunen aurrean biluztu gara, sekreturik gabe agertu. Oier Guillanek aipatu digu, poemak bere horretan irakurri zituelarik, ez zitzaizkiola gauza handirik iruditu (eskerrik asko Oier), baina musikarekin asko irabazten duela ikusgarriak. Neuk ere iritzi bera dut. Egia da. Zenbat eta gehiago irakurri, orduan eta iritzi eskasagoa dut idatzi dudanaz. Txusen musika eta jotzeko manera, berriz, oso bereziak dira; lehen ere esan dut, baina ez naiz aspertuko. Oso giro berezia sortzen du, suge liluratzaileek egiten dutenaren antzeko zer edo zer lortzen du. Batzuetan ez dakit ikusleen eta Txusen arteko traba opako bat ez ote naizen... Tira esajeratzen ariko naiz igual, baina honelako zerbait sentitzen dut behintzat.
Gaur ere dastatu dugu jaki gozorik. Saioa bukatutakoan afaltzera gelditu gara eta taillin (ez dakit horrela idazten den...) gozo-gozo bat jan dugu. Kono tankerako tapa bat duen lurrezko eltze batean jartzen dira jakiak, haragi edo eta berdurak, eta sutan paratzen da. Eltzearen beheko aldean egosteko denbora gehien behar duten jakiak ipintzen dira eta gero, pixkanaka, denbora gutxiago behar dutenak. Gu gustora aritu gara, gure adiskideak agian pixka bat aspertuta, aste osoan plater bera jaten aritu omen direlako egun bat bai eta hurrengoa ere bai.
Mikelazulokoek urtero antolatzen dute poesiaren astea, kalerik egin gabe. Badira oraindik gako ttiki batzuk, ez asko, hainbeste diskurtso garaileren artean galdera ttiki batzuk zintzilikatzen jarraitzeko. Animo eta eutsi eginari!
Mikelazulokoek Poesiaren VII. astea antolatu dute eta bertan egin behar dugu saioa, azkenekoa, gainera. Juanbau eta Gorkak elkarrekin prestatu dutena ikusteko gogoa neukan, baita Koldo Izagirreren Rimmelen aurkezpena ere... Azkenean ez bat, ez beste, ez ezer. Besterenak antolatzen pasatzen dugu denbora eta besterenak ikusteko betarik ez dugu hartzen. Aitortuko dut hemen alfer samarra naizela, izugarri kostatzen zaidala, denbora librea neuretzat gorde nahi izaten dudala, enfin, aitzakia merke batzuk.
Saioa ondo joan da, lasaiago ibili gara. Azkoitikoa eta gero egin ditugun aldaketa txiki batzuekin, hobeto. Gu behintzat sentipen horrekin gelditu gara. Poema batzuk kendu eta musika eta hitzaren arteko uztarketa (sinbiosi?) estuago bat lortzen ahalegindu gara.
Onena, baina, saioaren osteko berbaldia izan da. Gure babeserako erabiltzen ditugun soinu tresnak, atrilak eta abar, baztertu eta, aurrez-aurre, bertaratu diren dozenaren bat lagunen aurrean biluztu gara, sekreturik gabe agertu. Oier Guillanek aipatu digu, poemak bere horretan irakurri zituelarik, ez zitzaizkiola gauza handirik iruditu (eskerrik asko Oier), baina musikarekin asko irabazten duela ikusgarriak. Neuk ere iritzi bera dut. Egia da. Zenbat eta gehiago irakurri, orduan eta iritzi eskasagoa dut idatzi dudanaz. Txusen musika eta jotzeko manera, berriz, oso bereziak dira; lehen ere esan dut, baina ez naiz aspertuko. Oso giro berezia sortzen du, suge liluratzaileek egiten dutenaren antzeko zer edo zer lortzen du. Batzuetan ez dakit ikusleen eta Txusen arteko traba opako bat ez ote naizen... Tira esajeratzen ariko naiz igual, baina honelako zerbait sentitzen dut behintzat.
Gaur ere dastatu dugu jaki gozorik. Saioa bukatutakoan afaltzera gelditu gara eta taillin (ez dakit horrela idazten den...) gozo-gozo bat jan dugu. Kono tankerako tapa bat duen lurrezko eltze batean jartzen dira jakiak, haragi edo eta berdurak, eta sutan paratzen da. Eltzearen beheko aldean egosteko denbora gehien behar duten jakiak ipintzen dira eta gero, pixkanaka, denbora gutxiago behar dutenak. Gu gustora aritu gara, gure adiskideak agian pixka bat aspertuta, aste osoan plater bera jaten aritu omen direlako egun bat bai eta hurrengoa ere bai.
Mikelazulokoek urtero antolatzen dute poesiaren astea, kalerik egin gabe. Badira oraindik gako ttiki batzuk, ez asko, hainbeste diskurtso garaileren artean galdera ttiki batzuk zintzilikatzen jarraitzeko. Animo eta eutsi eginari!
No hay comentarios.:
Publicar un comentario